विरामी कुरुवा : (लघुकथा)

फुच्चे साँचो दिदै मुस्काउँछ । बोल्दैन । बुझेको छ जोडीलाई उसँग संवाद गर्ने समय छैन । उसले देखेका ग्राहकको यो महिना तेस्रोपटकको आगमन हो । हसिलो, छरितो देखिने युवकका हातमा हेलमेट छ । युवतीले सलले टाउको छोपेकी छ । पहिरन हेर्दा उ कुनै प्लस टू की छात्रा वा कुनै अफिस कर्मचारी हुनुपर्ने लख काट्छ फुचे । तर, उसलाई व्यक्तिगत परिचयको चासो छैन । यसपटक पनि जोडीले भनेका छन् 'विरामी इमरजेन्सीमा भर्ना छ । राती कुनै पनि बेला उठेर जानुपर्छ ।'

             एक रातको वासका लागि अस्पतालअघिको त्यो लज सुरक्षित छ । कारण, धेरैलाई लाग्छ यहा बस्ने सबै विरामीका कुरुवामात्रै हुन्छन् । काउन्टरमा बसेको अर्को केटोको मुहार हँसिलो हुन्छ । एक/दुइ सय बढी भन्दिदैमा ग्राहक पक्कै अन्त जाने होइनन् । बढि आए आफूलाई गोजी खर्च जुट्छ । उ बोल्छ 'सर, चार्ज बढेको छ । अब एक रातको ५ सय लाग्छ ।' अघिल्लो साता २ सय ५० तिरेको युवक नाइनास्ती गर्दैन । 'ल ठीकै छ । लिइहाल,' उ भन्छ, 'हामी खाना खाएर आएको हो । केही चाहिदैन । डिस्टर्ब नगर्नु । अनि गेटमा भन्दिनु ।'

          बेलुकी ८ बजे कोठा पसेको जोडी दुइ घण्टापछि निस्कन्छन् । गेट खुलै भएकाले केटो बोलाउनु परेन । मोटरसाइकलको प्रकाशमा बाटामा उभिएको फुच्चे देखिन्छ । उ भन्छ 'दाइ अस्पतालको बाटो त उता हो नि ।' हेलमेटको सीसा अलिकतिमाथि सारेर युवक सयका नोट फुचेलाई थमाउछ । अब फुचेलाई जवाफ चाहिएन । उ सोच्दैछ 'टिप्स दिइरहने यसरी नै आइरहुन् ।'