ऊ : (लघुकथा)

- ओहो ! धेरै वर्षपछि पनि भेट हुँदो रहेछ है !
- हो नि । यो फेसबुक पनि अचम्म । 
- मलाइ त छक्क लागेको छ । म काठमाडौंमा हो अहिले । मलाई फेसबुकमा भेट्यौ है ! के छ तिम्रो खबर ?
- ठीकै छ । चलेकै छ ।
- अनि कता हो अहिले ?
- म पोखरामा छु । तिम्रो के छ नि ?
- राम्रो छ । इण्डियन कम्पनीमा मार्केटिङ गर्छु । फ्ल्याट र गाडी दिएको छ । मेरो पनि चलेकै छ ।
- बिहे गर्‍यौ त ?
- छैन । तिमीले पत्याइनौ । खोइ हौ भनेजस्तो भेटिएको छैन । अनि तिम्रो श्रीमान के गर्छन् -
- तिमीले हिम्मत नगरेर त हो नि । भागौं भनेको मानेनौ ।केही नबनी भाग्ने कुरा नगर भन्यौ । मेरो घरमा कति दवाव आइसकके थियो । तिमी काम नलाग्ने मान्छे ।
- त्यसो नभन । आफ्नो खुट्टामा नउभिइ त्यस्तो निर्णय मेरा लागि सजिलो थिएन । तिमीलाई नै हतार भएको थियो ।
- परिस्थिति नबुझी हतार नभन । बिहे गर्न नमान्ने अरथोक चाहि गर्न अघि सर्ने ? तिमी बुझी नसक्नुको मान्छे ।
- त्यस्तो के गरें र मैले ?
- अबुझ बन्छौ ? त्यो बेला म प्रेगनेन्ट थिए । तिमी मानेनौ । घरमा थाहा भैसकेको थियो ।
- हो र ! मैले त अस्थायी साधन प्रयोग गरेको थिए नि ।
- त्यही भनन । बिहे गरेर आएपछि उसले थाहा पायो । अनि मलाई छाडेर हिडेको फेरि आएन । जीवन कसरी चलाएको छु भन्ने मलाई नै थाहा छ ।
- त्यो बेला मसँग पाल्ने हिम्मत थिएन । के गर्ने ?
- अब हिम्मत आयो ?
- अब म आफ्नो खुट्टामा उभिएको छु । घरले मलाई पाल्नु पर्दैन । तिमी के गर्छेउ नि ?
- म लेकसाइडमा होटल चलाउँछु । तिम्रो छोरो १० वर्षको भयो । छोरो आफ्नो होइन भनने थाहा पाएपछि ऊ फर्किएन ।
- ए त्यसो भए तिमी एक्लै हो अहिले ?
- हो नि । अझै केही बिग्रेको छैन । अब म तिमीलाई भेट्न आउँछु है ।
त्यसपछि जवाफ आएन । उनले देखिन् उसले अनफ्रेण्ड गरिसकेको रहेछ । उसको टाइमलाइनमा पुग्दा मित्र सम्बन्ध गरेपछि मात्रै सन्देश देखिने संकेत आयो । सन्देश लेख्न मन हुँदाहुँदै आफूलाई रोकिन् । स्कुलबाट भर्खर फिरेको छोरो युनिफर्म फुकाल्दै थियो ।