सुलोचना

आफुलाई दह्रो मुटु भएको भ्रम राख्ने म अझै तंग्रिन सकेको छैन । ब्लगमा लेख्ने कुरा यो हो होइन थाहा छैन । तर, मेरो जीमेलको च्याटमा 'बोल्न मन छैन' लेख्दा आएका धेरै साथीले सोधे , किन ? जवाफ दिने मुड भएन । कतिलाइ मैले भने - जीवनमा सबै कुरा मान्छेकै हातमा हुने रहेनछ ।
अस्ति शुक्रवार बेलुकी उनी विदा भइन । विहीवारको रात जागै बसेर सिलिण्डरमा अक्सिजनको मात्रा  हेरिरहनु । जीउ पनि अड्याउन नसक्ने मेरी बैनीलाई सहारा दिनु । अनिदो हुँदा पनि शुक्रवार विहान उनलाइ केही सहज भएको छाडेर म इटहरीबाट इनरुवा हुँदै समाचारजन्य तस्बिर खोजेर अफिस फिरेको थिए ।
त्यो दिन साँझ मैले मेरा आफन्तहरुको गुगल ग्रुपमा उनको बारेमा लेखेको थिए -' उनीलाई केही आराम छ । आस र प्रार्थना गरौं ।' बेलुकी १० बजे सरोज दाजुलाइ फोन गर्दा उनीलाइ असजिलो भइरहेको बताउनु भएपछि निकै छटपटी लाग्यो । करीव सवा ११ बजे मोवाइलमा म्यासेज आयो - 'सरी' भनेर । अत्यास लाग्यो । अनि फोन गरें । उहाँहरु धरानको वीपी कोइराला स्वास्थ्य विज्ञान प्रतिष्ठान पुग्नु भएको रहेछ । अनि दाजुले भन्नुभयो - 'सरी राजु , उनी रहिनन् ।'
रातभरि निन्द्रा परेन । शनिवार विहानै कोपिला (श्रीमति सरोज) भाउजुलाइ लिएर विराटनगरबाट निस्कदा बाटोमा बाइक पंचर भयो । अफिसमा राखेर बसमा इटहरी पुगियो । अनि त्यहाँ आफुलाइ दह्रो मुटु भएको मान्ने म पनि माइजु र कवितालाइ सम्हाल्दा सम्हाल्दै रोएँ ।
सुलोचना (फ्लोरेन्स) , मेरो कान्छा मामाकी तीन बैनी मध्येकी जेठी छोरी । मेरो तिहार । मेरा सहोदर दिदी-बैनी छैनन् । तर, सौभाग्य उनीहरुको कमीको महसुस गर्नु परेको पनि छैन । इनरुवा रहँदाका तीन वर्ष मेरा लागि पत्रकारितामा प्राथमिकस्तरका बेला थिए । डेरामा एक्लै ।  विवाह नहुञ्जेल विहान बेलुकी नै खाना पकाएर खान समस्या नै थियो ।
विहान पकाएर राखेकै खाना बेलुका तताएर खाने क्रम चल्दा मलाइ स्नोफिलिया बढेर सास फेर्न गाह्रो हुन्थ्यो । कहिलेकाही इटहरी जाने, त्यहाँबाट समाचार लेखेर फ्याक्स गरेपछि मामाघरमा पुग्थें । अनि मलाइ बैनीहरु कराउँथे । कति मैलो लुगा लगाएको ?  आफ्नो हालत के पारेको ? झुस्स दाह्री ? अनि गन्हाउने मोजा । स्वास्थ्यको ख्याल । उनीहरुको स्नेहले मलाइ एक्लो महसुस हुदैनथ्यो ।
डेरा फिर्दा मामाघरबाट औषधि पनि लिएर आउने म एक/दुइ महिना स्वस्थ भएर काम गर्थे । अन पिmेरि दिनभरि समाचारको खोजीमा गयो । बेलुकी कोठाको फ्याक्समा कागज हाल्दै गयो । २०५९ साउनपछि कम्प्युटर र जीवनसंगिनी आएपछि डेराको जीवन केही सहज भएको थियो ।विमला केही समय शिक्षक तालिममा गइन । दिनचर्या उस्तै । दिनभर भोकभोकै हिड्दा स्वास्थ्य फेरि उस्तै ।
मेरो स्वार्थले मात्र होइन । मेरा बैनीहरुको आनीबानी र उनीहरुले दिने सल्लाह मेरा लागि अहम हुन्थे । ०६० सालपछि म विराटनगर आएँ । इनरुवा रहँदा जस्तो भएन । जान आउन कम भयो । तर, बाटो परेका बेला र पर्व भेला अनि त्यसैपनि मामाघर जाने क्रम रहिरह्यो । बैनीहरुका सहोदर दाजु थिएनन् । त्यस कारण पनि हुनसक्छ हाम्रो नाता प्रगाढ थियो । अनि वितेका तीन वर्षमा कान्छी इण्डियाको विजयवाडा,माइली अष्ट्रेलिया र जेठी काठमाडौं पढ्न गए । भेट मेल र एसएमएसमा मात्र । अनि सुनें सुलोचना, सुलुलाइ क्यान्सर भयो । भेट भएन । उसले फोन पनि गरिन । मैले पनि सम्पर्क गरिन ।
कारण , अरुलाई अर्ति दिने मेरी बैनीको बानी आफ्ना कुरा नभन्ने थियो । उसलाइ डिस्टर्ब होला भनेर मैले फोन गर्न उचित मानिन । दिन बिते , बर्ष बिते । यसबीचमा हाम्रो एउटा तिहार धरानको विजयपुरमा भयो । अमेरिकाबाट चाडका लागि आएका सन्तोष दाजु भाउजु र सीता ठुलीआमाका परिवारबीच हामीले निकै रमाइलो गरेका थियौ ।
मलाइ यति थाहा थियो सुलु काठमाडौंमा थिइ । पढ्दै थिइ । उपचार पनि चल्दै थियो । अवस्था गम्भिर थिएन ।  लामो समयपछि सुलुसँग मेरो पछिल्लो भेट गत बुधवारमात्र भएको थियो । इटहरीको त्यही मामाघरमा कान्छी कविता, मामा र माइजु उनलाइ स्याहार गरिरहनुभएको अवस्था थियो ।  मैले मेरी श्रीमाति विमला र छोरालाइ त्यही छाडेर साँझ विराटनगर आए । बेलुकी करीव ११ बजे विमलाको फोन आयो । सुलुलाइ निकै गाह्रो भएको रहेछ । उसलाइ सास लिन समस्या थियो । मध्यरात भयो । म एक्लै बाइकमा त्यसबेला जान सकिन । विहानै पुगें । अनि त्यो दिन र रात बसें । फोक्सोमा इन्फेक्सन छ , यसले सास पुरा लिन सकेकी छैन भनेर मामाले बताउनुभएको थियो ।
शुक्रवार विहान बाढीपीडितका शिविरमा समाचारजन्य तस्बिरका लागि म जानुपर्ने थियो । कोसीले तटबन्ध भत्काएर धार फेरेका बेला । समाचार र तस्बिरको भोको पत्रिकालाई समाग्री र आफ्नो काम ड्युटी पनि नगरी नहुने अवस्था । निस्कने बेलामा मैले सुलुलाइ हिम्मत नहार्न भने 'बेलुकी आज सरोज दाजु आउनुहुन्छ । म फेरि भोली आउँछु ।' भनेपछि उसले बोलेको 'हुन्छ' भन्ने शब्द सुन्न पाएँ । अक्सिजन मास्क लगाइरहेकी मेरी बैनीले मेरो टीसर्टको कलर मिलाइदिइ । म निस्कें ।
              शनिवार विहान फेरि मामाघर पुग्दा भुँइतलामा उसको निष्प्राण शरिर थियो । माथिल्लो तला उक्लेपछि माइजु र कवितासँग भेट हुँदा मैले दुवैलाइ ढाढस दिदा दिदादिदै पनि आफ्नो आँसू थाम्न सकिन । बुढी खोला गइयो । विदा गरियो । हाम्रो हिन्दु संस्कारका राम्रा पक्ष छन् । तापनि शव जलाएको बेला साह्रै पीडा हुन्छ । भयो । मैले फोटो पनि खिचें । तर, अघिपछि समाचारजन्य तस्बिरका लागि तयार हुने मानसिकता मेरो हुन सकेन । मैले लाइट, कम्पोजिसन, एपरेचर , स्पिड केही हेक्का राख्न सकिन । तर, फोटो खिचेको छु । बेलुकी चैनपुरे गुगल ग्रुपमा केही फोटा पठाउँदासम्म पनि म आफुलाइ सम्हाल्न सकिरहेको थिइन । आज तेस्रो दिन हो । म अझै समान्य बन्न सकेको छैन ।
       हामीलाई थाहा थियो , उनलाई क्यान्सर थियो, त्यो रोगको दिल्लीस्थित एम्स अस्पतालले 'सरी' को जवाफ दिएको । उनलाई घर ल्याइनुको कारण सहज होस भन्ने थियो । तर, मान्छेको मन । हामी कसरी यस्तो उमेरमा असामयिक मृत्युलाई सहजताले लिन सक्दा रहेछौं र । मलाइ अझै कसैसँग राम्ररी बोल्न मन छैन ।